W roli głównej występuje Charlie Hunnman. Obok niego plejada innych hollywoodzkich gwiazd - m.in. Jude Law, Eric Bana, Astrid Bergès-Frisbey oraz Djimon Hounsou. Z okazji premiery "Króla Artura: Legendy miecza" przedstawiamy zestawienie dziesięciu najlepszych filmów o średniowieczu.

Kino zawdzięcza Włochom wiele wspaniałych arcydzieł. Ten kraj wydał bowiem tak wspaniałych reżyserów, jak Rossellini, Fellini czy De Sica. Pierwszym włoskim filmem był wzorowany na głośnym obrazie braci Lumiere Wjazd pociągu na stację w Mediolanie Italo Pacchioniego. Natomiast kino fabularne zapoczątkowała Kąpiel Diany Giuseppe Filippiego. Oba obrazy powstały w 1896 roku, choć pod egidą francuskiej wytwórni Lumiere. Wkrótce jednak w dużych metropoliach, jak Rzym, Mediolan, Turyn czy Wenecja zaczęły powstawać rodzime przedsiębiorstwa filmowe. Najważniejszym nurtem włoskiego niemego kina był monumentalizm. Polegał on na realizowaniu imponujących widowisk historycznych przedstawiających epokę antyczną. Najsłynniejszym dziełem tego rodzaju była Cabiria (1914) Giovanniego Pastrone. Wraz z produkcją zdobywających międzynarodową popularność filmów narodziła się instytucja „divy” – pięknej, uwielbianej aktorki. Wśród najbardziej znanych gwiazd można wymienić Francescę Bertini czy Soavę Gallone. Gdy w latach 20. władzę przejął Benito Mussolini, powstała wytwórnia LUCE specjalizująca się w dokumentalnym kinie propagandowym. Od tego czasu twórcy stracili swobodę artystyczną, a nurtem, który koncentrował się na banalnych problemach codzienności, aby nie narazić się władzy było tzw. „kino białych telefonów”. W 1936 roku na przedmieściach Rzymu zbudowano włoskie miasteczko filmowe Cinecita, będące największą włoską wytwórnią. Jednocześnie mimo działań cenzury udawało się realizować dzieła wybitne, czego przykładem była twórczość Alessandro Blasettiego i Mario Cameriniego. Filmy włoskie – od czasów wojennych do współczesności Już koniec lat 30. zaowocował powstaniem jednego z najsłynniejszych włoskich nurtów filmowych, czyli neorealizmu. Charakteryzował się on zainteresowaniem problemami społecznymi i dokumentalnym stylem. Najważniejszym dziełem neorealizmu był Rzym, miasto otwarte (1945) Roberto Rosselliniego. Wśród znaczących reżyserów tego kierunku należy zaś wymienić takich twórców, jak Vittorio De Sica, Luchino Visconti czy Giuseppe De Santis. W latach 50. narodziło się również wielkie autorskie kino Michelangelo Antonioniego i Federico Felliniego. Kolejna dekada przyniosła zaś filmy kontestatorów i buntowników, jak Pier Paolo Pasolini, Bernardo Bertolucci, bracia Paolo i Vittorio Taviani czy Marco Ferreri. Popularnymi gatunkami włoskiego kina kolejnych dekada XX wieku były natomiast horrory oraz spaghetti westerny. Dużym zainteresowaniem jeśli chodzi o kino grozy stanowiły tzw. filmy giallo, w których specjalizował się Dario Argento ze swoją słynną Suspirią na czele. Istotne novum nastąpiło zaś w latach 90., kiedy do głosu doszli tacy twórcy, jak Pupi Avati, Giuseppe Tornatore czy Gianni Amelio. W 2001 roku ogromnym sukcesem okazał się Pokój syna reżysera starszego pokolenia, Nanniego Morettiego. To właśnie on stał się mistrzem kolejnej generacji twórców, którzy skupili się na kinie politycznym, realizując zwłaszcza filmy o włoskiej mafii, jak np. głośny obraz Matteo Garrone. Najlepsze włoskie filmy 1. Cabiria – Giovanni Pastrone Cabiria to słynny film Giovanni Pastrone z 1914 roku. Dzieło reprezentuje nurt kina zwany włoskim monumentalizmem. Akcja Cabirii rozgrywa się w czasie wojen Scypiona Afrykańskiego z Hannibalem w III wieku p. n. e. Tytułowa bohaterka (w tej roli Giulietta Masima) to córka rzymskiego patrycjusza porwana przez Kartagińczyków podczas wybuchu Etny. Film opowiada o jej niesamowitych przygodach, a przeszedł do historii ze względu na olbrzymi rozmach w inscenizacji historycznego widowiska z wykorzystaniem zachwycających plenerów. 2. Paisa – Roberto Rossellini Paisa to dzieło Roberto Rosselliniego z 1946 roku. Film należy do najważniejszych dzieł włoskiego neorealizmu. Akcja dzieła rozgrywa się pod koniec II wojny światowej i koncentruje się wokół wyzwalania Włoch przez aliantów. Tytuł filmu Rosselliniego został zaczerpnięty z wojennych realiów, był to zwrot używany przez Amerykanów w stosunku do miejscowej ludności. 3. Złodzieje rowerów (Ladri di Biciclette) – Vittorio De Sica Złodzieje rowerów z 1948 roku Vittorio De Sica to kolejny przykład filmowego neorealizmu. Prosta historia o mężczyźnie, który wraz z synem poszukuje swojego skradzionego roweru jest pretekstem do pokazania powojennych Włoch, z wyraźną nutą sentymentalizmu. W rolach głównych wystąpili Lamberto Maggiorani i Enzo Staiola. 4. Umberto D. – Vittorio De Sica Umberto D. to kolejny wybitny film w reżyserii De Sica. Dzieło z 1952 roku przedstawia poruszającą historię starszego samotnego mieszkańca Rzymu (Carlo Battisti), który pomimo przepracowania kilkudziesięciu lat na państwowej posadzie musi się zmierzyć z życiem z głodowej emerytury. Umberto D. należy do szczytowych osiągnięć włoskiego neorealizmu. 5. Rzym, godzina 11 (Roma, ore 11) – Giuseppe De Santis Rzym, godzina 11 (1952) Giuseppe De Santisa stanowi kolejną znamienitą pozycję neorealizmu. Fabuła filmu została oparta na prawdziwym wydarzeniu. 15 stycznia 1951 roku w Rzymie doszło do wypadku: w jednym z budynków zawaliły się schody, które nie wytrzymały ciężaru dwustu kobiet czekających na rozmowę w sprawie pracy. Na tej podstawie Cesare Zavattini napisał znakomity scenariusz. W filmie wystąpiła między innymi włoska gwiazda, Lucia Bose. 6. La Strada – Federico Fellini La Strada z 1954 roku to jedno ze sztandarowych dzieł Federico Felliniego. Film jest poruszającą historią dwojga wędrownych artystów cyrkowych: Gelsominy (Giulietta Masima) i Zampano (Anthony Quinn). Łącząca ich relacja staje się okazją do wypowiedzi reżysera na temat miłości, przemijania i piętna winy. 7. Rocco i jego bracia (Rocco e i suoi fratelli) – Luchino Visconti Rocco i jego bracia (1960) to arcydzieło Luchino Viscontiego. Film opowiada o rozpadzie sycylijskiej rodziny, która emigruje za pracą i lepszym życiem do północnej części Włoch. Dzieło Viscontiego nawiązuje do wielkiej tetralogii Tomasza Manna – Józef i jego bracia. Głównego bohatera zagrał Alain Delon, a obok niego w filmie wystąpili Renato Salvatori, Annie Girardot czy Claudia Cardinale. 8. Osiem i pół – Federico Fellini Osiem i pół (1963) to kolejne dzieło Felliniego, które przez wielu krytyków uznawane jest za najwybitniejszy film reżysera. Obraz ma charakter autobiograficzny, opowiada zaś o niemocy twórczej znanego filmowca Guido (w tej roli Marcello Mastroianni). Znaczącą kreację w Osiem i pół zaprezentowała również Claudia Cardinale. 9. Ewangelia według świętego Mateusza (Il vangelo secondo Matteo) – Pier Paolo Pasolini Ewangelia według świętego Mateusza Pasoliniego z 1964 roku została zrealizowana na podstawie biblijnego tekstu drugiego Ewangelisty. Reżyser dokonał jednak reinterpretacji oryginału, eksponując postać Chrystusa jako rewolucjonisty ustanawiającego nowy porządek społeczny. Film odznacza się walorami artystycznymi, jak połączenie muzyki klasycznej afrykańskimi brzmieniami czy liczne odwołania do renesansowego malarstwa. Co ciekawe, w roli Matki Boskiej Pasolini obsadził własną matkę, Susanę Pasolini. 10. Powiększenie (Blow Up) – Michelangelo Antonioni Powiększenie (1966) to jeden z najlepszych filmów Michelangelo Antonioniego, powstały w Wielkiej Brytanii. Głównym bohaterem dzieła jest młody fotograf mody, Thomas (w tej roli David Hemmings), który przypadkowo uwiecznia na zdjęciu zabójstwo mężczyzny w parku. W filmie zagrały między innymi Vanessa Redgrave, Sarah Miles i słynna modelka Veruschka. 11. Śmierć w Wenecji (Morte a Venezia) – Luchino Visconti Śmierć w Wenecji (1971), klasyczna pozycja Viscontiego, ma tyluż miłośników, co przeciwników. Film stanowi luźną adaptację opowiadania Tomasza Manna. Głównym bohaterem obrazu Viscontiego jest starzejący się znany kompozytor, który przybywa do Wenecji w celu podratowania zdrowia. Przeżywający kryzys twórczy Gustav von Aschenbach (Dirk Bogarde) zakochuje się w młodym Polaku, Tadziu (Bjorn Andresen). 12. Ostatnie tango w Paryżu (Ultimo tango a Parigi) – Bernardo Bertolucci Ostatnie tango w Paryżu z 1972 roku to głośny film Bernardo Bertolucciego. Dzieło jest opowieścią o sadomasochistycznym romansie podstarzałego Amerykanina Paula (w tej roli Marlon Brando) i młodej Francuzki Jeanne (Maria Schneider). Film stanowi wielopoziomowy obraz, w którym przenikają się inspiracje literackie, filozoficzne, a nade wszystko psychoanalityczne. 13. Rzym (Roma) – Federico Fellini Rzym (1972) jest autorskim obrazem Felliniego, w którym portretuje on Wieczne Miasto. Film stanowi niejako zbiór osobistych impresji reżysera na temat tej metropolii. Malarskie kadry z Rzymu prezentują bogaty w różnorodne sensy obraz zwyczajów mieszkańców. W Rzymie obecne są również wątki autobiograficzne. 14. Kwiat tysiąca i jednej nocy (Il Fiore delle mille e una notte) – Pier Paolo Pasolini Kwiat tysiąca i jednej nocy (1974) Pasoliniego powstał w oparciu o fragmenty Księgi tysiąca i jednej nocy. Są to z trzy przeplatające się baśniowe opowieści – o niewolnicy Zumurrud, o Azizie oraz o królewiczach Shahzamanie i Yunanie. Wszystko zaś rozgrywa się w pięknych, starożytnych plenerach. 15. We władzy ojca (Padre padrone) – Paolo Taviani, Vittorio Taviani We władzy ojca (1977) braci Taviani to piękny film oparty na biografii Gavino Ledda, włoskiego językoznawcy. Dzieło prezentuje trudne dzieciństwo i pełną przeciwności drogę głównego bohatera (Saverino Marconi) do realizacji marzeń. We władzy ojca to film o ścieraniu się rodzinnych korzeni i własnej wizji świata w życiu każdego człowieka oraz o wielkiej wartości każdej z tych racji. 16. Skok w pustkę (Salto nel voto) – Marco Bellocchio Skok w pustkę Marco Bellocchio to włoski film z 1980 roku. Przedstawia historię skomplikowanych relacji rodzinnych brata i siostry: Maura Ponticelliego (Michel Piccoli) i Marty (Anouk Aimee). Film demitologizuje instytucję rodziny, demaskując prawdę o nierzadko okrutnych i pełnych skrywanej agresji więzach krwi. Oboje odtwórcy głównych ról zostali nagrodzeni na festiwalu w Cannes. 17. Kino Paradiso (Nuovo ciemna Paradiso) – Giuseppe Tornatore Kino Paradiso (1988) Giuseppe Tortnatore to jeden z najbardziej znanych włoskich filmów. Dzieło opowiada o dorastaniu chłopca, Toto, którego największą pasją jest kino. Bohater spędza mnóstwo czasu w lokalnym kinie Paradiso, gdzie zaprzyjaźnia się z kinooperatorem Alfredo (Philippe Noiret). W role Toto wcielili się Salvatore Cascio i Marco Leonardi. 18. Lamerica – Gianni Amelio Lamerica (1994) Gianniego Amelio to świetny film opowiadający o dwóch włoskich mafiosach (Gino i Fiore), którzy próbują zrobić dochodowy, ale nieuczciwy interes w Albanii. Nic nie idzie jednak zgodnie z planem, a zetknięcie z inną kulturą i skrajną biedą owocuje przemianą Gino. W rolach głównych wystąpili Enrico Lo Verso i Michele Placido. 19. Pokój syna (La stanza del figlio) – Nanni Moretti Pokój syna to włoski film z 2001 roku w reżyserii Nanniego Morettiego. Dzieło jest historią rodziny przeżywającej dramat po śmierci syna. Obok samego reżysera, który wcielił się w postać zrozpaczonego ojca, w filmie zagrali Giuseppe Sanfelice i Laura Morante. Dzieło Morettiego zostało nagrodzone Złotą Palmą na Festiwalu w Cannes. 20. Gomorra – Matteo Garrone Gomorra z 2008 roku w reżyserii Matteo Garrone to swobodna adaptacja powieści Roberto Saviano pod tym samym tytułem. Film opowiada o włoskiej mafii (kamorra) i jej zbrodniczych działaniach. Garrone pokazuje mechanizmy działania gangsterskich klanów przez pryzmat losów kilku mieszkańców Neapolu. Udostępnij “Top 20 – najlepsze włoskie filmy” swoim znajomym. Literatura: Encyklopedia kina, pod red. T. Lubelskiego

Czyżby tajemnicza gra Assassin's Creed: Comet, która ma pojawić się w towarzystwie Assassin's Creed: Unity, miała rozgrywać się w starożytnym Rzymie? Na taką rewelację może wskazywać

filmy z akcja w rzymie