Joanna Krężelewska Dwanaście miesięcy. Ciszy, lęku, rozpaczy. Rozważania mnóstwa scenariuszy. Co mogło się stać? Dlaczego ukochana mama, żona i babcia zniknęła bez śladu? Czy żyje? Od roku bliscy szukają Elżbiety Chciałabym poznać prawdę. Jakąkolwiek. Nawet tę najboleśniejszą. Najgorsza jest niepewność, co stało się z mamą – mówi Natalia Wiśniewska. Prawdę chciałaby poznać nie tylko ona. Mundurowi, z którymi od miesięcy rozmawiamy o sprawie, mówią o niej krótko: tajemnicza i niezwykła. Takie historie zdarzają się bardzo rzadko. W ciągu ostatnich 15 lat – trzy. Elżbieta Giedo jest trzecią zaginioną osobą, której sprawa w koszalińskiej policji wciąż pozostaje otwarta. Był czas, że nadzór nad postępowaniem prowadziła Komenda Główna Policji. Stołeczni funkcjonariusze ocenili, że wszystkie działania przebiegały zgodnie z procedurami. Niestety, losy zaginionej pozostają nieznane. Przebieg zdarzeńJest 13 lipca 2021 roku. Wtorek. Małżonkowie Giedo Paweł i Elżbieta jadą z Koszalina do Rosnowa. To około 20 kilometrów od centrum miasta. Tam nad jeziorem mają działkę, a Elżbieta coraz częściej chce wolny czas spędzać właśnie tam. Jest szefową koła wędkarskiego, a jej ogród zachwyca dopieszczonymi przez gospodynię roślinami. 14 lipca do Rosnowa miała przyjechać córka i wnuczek. Wspólnie mieli świętować 65. urodziny pani Elżbiety. Paweł Giedo też miał przyjechać następnego dnia. Teraz tylko przywiózł żonę. – Wróciłem do Koszalina. Rano, w dniu urodzin żony, zadzwoniłem z życzeniami. Rozmawialiśmy jeszcze przed południem, kiedy szła do sklepu – 14 lipca. Rodzina dojeżdża na działkę około siedemnastej. W kuchni czeka na nich gotowy obiad, obrane ziemniaki. Nigdzie nie ma jednak gospodyni. Córka pani Elżbiety Natalia dzwoni na komórkę mamy. W telefonie odzywa się obcy, kobiecy głos. Nieznajoma informuje, że mama trzy godziny wcześniej weszła do lasu i już z niego nie wyszła, a ona nie wie, co się stało. - W miejscu, gdzie rozstała się z koleżanką, zostawiła dokumenty, telefon, nawet papierosy, z którymi się nie rozstawała – opisuje córka. Rodzinie i śledczym udało się odtworzyć przebieg zdarzeń sprzed zaginięcia. Elżbieta Giedo spotkała się z biwakującą w lesie kobietą. Miały przeprawić się pieszo przez rzekę Radew. Sztuka się nie udała i kobiety przewróciły się w rzece. W jej nurcie koleżanka zgubiła swój telefon. Gdy dotarły na drugi brzeg, niedaleko tamy, która spiętrza wodę na potrzeby pobliskiej elektrociepłowni, Elżbieta zostawiła znajomą na brzegu i weszła do lasu. Rosnowski las ciągnie się od miejscowości aż do drogi krajowej numer 11. Po raz ostatni Elżbietę Giedo widziano około szesnastej na parkingu leśnym przy drodze nr 168, prowadzącej do miejscowości Rosnowo, gdzie znajduje się przejazd kolei wąskotorowej. Od miejsca, gdzie kobieta weszła do lasu, w linii prostej to ponad cztery kilometry. – Widział ją jej znajomy. Pozdrowił ją, ale nie odpowiedziała – opowiada Paweł Giedo. W tym miejscu ślad kobiety się urwał. Tu trop zgubiły też policyjne psy. 365 dni poszukiwańPrzez wiele dni policjanci, strażacy, ratownicy WOPR przeszukiwali hektary lasu. Płetwonurkowie sprawdzili okoliczne zbiorniki wodne. Rodzina zaangażowała nawet jasnowidza. Jednak wskazane przez niego miejsca nie potwierdziły się. Córka zaginionej z latarką w dłoniach i duszą na ramieniu przeszukiwała nie tylko las, ale i okoliczne pustostany. W sumie w akcji uczestniczyły setki osób, mundurowych, ale i mieszkańców, wolontariuszy. Poszukiwania nie przyniosły żadnego rezultatu. Nie natrafiono na żaden ślad zaginionej. – Sprawdziliśmy tereny wskazane przez wędkarzy, jako chętnie odwiedzane przez Elżbietę Giedo. W akcję poszukiwawczą włączonych zostało pięć psów, wyszkolonych do odnajdowania zwłok. Wykorzystywaliśmy dron z kamerą termowizyjną – wylicza nadkom. Monika Kosiec, rzeczniczka Komendy Miejskiej Policji w Koszalinie. Mimo wielu reportaży i zakrojonych na szeroką skalę poszukiwań, wciąż nie wiadomo, co stało się z Elżbietą nadal sprawdzają szpitale i urzędy w całej Polsce. Weryfikują, czy do izby przyjęć nie trafiła osoba, która nie potrafi potwierdzić swojej tożsamości. Pani Elżbieta miała bowiem problemy z pamięcią i orientacją w terenie. – W połowie sierpnia odbędą się kolejne poszukiwania w lesie. Przyjadą wyszkolone psy z całej Polski. Teren został podzielony na sektory i każdy z nich ponownie zostanie sprawdzony. Działania będą nakierowane na odnalezienie zwłok. Przy czym chcę podkreślić, że wciąż nie wykluczamy żadnego scenariusza zdarzeń – przekonuje policjantka. Świąt już nie ma Niemożność wykreślenia jakiejkolwiek wersji trawi rodzinę. - Każdego dnia towarzyszy nam niepewność. Ona jest najtrudniejsza. I bezsilność. Jeśli stało się najgorsze, jeśli mama nie żyje, chcielibyśmy się z nią odpowiednio pożegnać – mówi córka. Żaden z dni tego roku nie był podobny do tych z lat poprzednich. - Mama była urodzoną organizatorką. Motorem i inspiracją naszych działań. Rozdzielała zadania, motywowała nas. A teraz została po niej wielka pustka. W święta staraliśmy się być wszyscy razem. Całą rodziną. Ale były to inne święta. Raczej czas ciszy niż radości – dodaje lipca, dzień, w którym mama świętowałaby 66. urodziny, Natalia spędziła na ukochanej działce pani Eli. – Znajomi umówili się chyba na dyżury przy mnie, bo co chwila ktoś wpadał na kawę. Przyszła też kuzynka mamy. Długo rozmawiałyśmy. Powiedziałam jej, że dziś nawet praca w ogrodzie jest dla mnie trudna. Kwiatki, krzewy – widzę, że mama już nie dba o nie i to jest potwornie smutne. A im brakuje jej ręki – mówi. Nie została na noc w domku. – Wróciłam do Koszalina. Przejeżdżałam obok tamy, przy której mama weszła do lasu. Poczułam ciarki… Czas nie łagodzi ran. To nie jest prawda. Ciągle czuję, jakbyśmy wczoraj jechali na ten urodzinowy obiad. Jak trzymam w dłoniach telefon swój i mamy. Jak oba ciągle dzwonią. Jak przyjeżdżają policjanci z psami, a tłum ludzi angażuje się w poszukiwania. Pogodzić się z brakiem osoby to jedno, ale z życiem w zawieszeniu między dwoma światami, w niedopowiedzeniu, nie da się – opisuje Natalia. Żałoba niedomkniętaDo tego dochodzi mnóstwo problemów formalnych. W świetle prawa Elżbieta Giedo żyje. Ma ciągle firmę, musi płacić rachunki. Po długich bataliach udało się załatwić kilka spraw z operatorami sieci komórkowych, z bankiem. Natalia chce zostać kuratorem mamy, by móc w jej imieniu dokonywać formalności, ale decyzje w tej sprawie podejmie sąd. - Myślę, że szansa, że mama żyje, jest niewielka. Z własnej woli na pewno przez rok nie byłaby w stanie się do nas nie odezwać – mówi. Rodzina funkcjonuje w permanentnym trybie czuwania, który określa się mianem niedomkniętej żałoby. To emocjonalne zawieszenie - z jednej strony bliscy Elżbiety Giedo prowadzą „normalne” życie, bo muszą jakoś funkcjonować; z drugiej zaś zaginiona jest cały czas obecna w ich codzienności. - Jeśli mama nie żyje, chciałabym móc się z nią pożegnać. Pójść na cmentarz, zapalić znicz. Chciałabym mieć pewność… – rozkłada ręce Natalia. Osoby, które mają jakiekolwiek informacje na temat Elżbiety Giedo, proszone są o kontakt z dyżurnym Komendy Miejskiej Policji w Koszalinie pod numerem telefonu 47 78 415 11 lub 47 78 414 70. - Wiem, że wiele osób cały czas ma oczy szeroko otwarte. Za to i za każdą pomoc, za wsparcie i zaangażowanie w poszukiwania z całego serca dziękujemy – podkreśla Natalia Wiśniewska.

Na obrzeżach japońskiej miejscowości Akita, mieści się mały klasztor Sióstr Służebniczek Eucharystii. To z pozoru mało znaczące miejsce, wybrała Matka Boża by w 1973 roku objawić się światu. Maryja zapłakała wówczas krwawymi łzami? 12 czerwca 1973 w klasztorze w Akicie, pod nieobecność pozostałych zakonnic, Siostra Agnieszka (Katsuko) Sasagawa, cierpiąca od wielu lat na głuchotę, chciała pomodlić się przed Najświętszym zgodą biskupa, pod nieobecność kapelana mogła sama otworzyć drzwiczki tabernakulum. „Kiedy zbliżyłam się, by otworzyć drzwiczki tabernakulum, tak jak poleciła mi przełożona, nagle rozbłysło przytłaczające, nieznane światło” - relacjonowała zakonnica. Ukryta siła okazała się tak mocna, że s. Agnieszka padła twarzą na ziemię i mniej więcej godzinę leżała krzyżem przed tabernakulum. Dzień ten rozpoczął niezwykłą serię wydarzeń, które dotyczyły Siostry Agnieszki oraz wspólnoty zakonnej z Akity. Sytuacja powtórzyła się kilkakrotnie, gdy podczas modlitwy z pozostałymi siostrami przed Najświętszym Sakramentem, zakonnica ponownie ujrzała światłość otoczoną czerwonym płomieniem, spowitym w blasku bijącym od tabernakulum. Do tych niezwykłych wydarzeń dołączyły również objawienia jej Anioła Stróża wraz z innymi “duchowymi istotami” wielbiącymi Boga. Rany Maryi 29 czerwca 1973 roku, siostra Agnieszka podczas adoracji odkryła, że na jej lewej dłoni pojawił się przecinający ślad, który formował krzyż. Ból jaki wywoływał ślad utrzymywał się przez jakiś czas, przybierając na mocy szczególnie w piątki. Po kilku dniach, 5 lipca, podczas modlitwy z siedemdziesięciocentymetrowej, wyrzeźbionej z drzewa judaszowego figury Matki Bożej zakonnica po raz pierwszy usłyszała głos Królowej Pokoju: „Moja córko, moja nowicjuszko, byłaś mi bardzo posłuszna, opuszczając wszystko, aby pójść za mną. Bolesne jest to schorzenie twoich uszu? Twoja głuchota zostanie uleczona, bądź tego pewna. Rana na twojej ręce sprawia ci ból? Módl się w celu zadośćuczynienia za grzechy ludzi”. Tego samego dnia s. Sasagawa odkryła, że z dłoni figury Maryi płynie krew. Sytuacja utrzymywała się, aż do 28 lipca 1973 roku, gdy zarówno ból w dłoni siostry, a także krwawienie rany Maryi zniknęło, pozostawiając jedynie ślady. Matka Boża objawiła się w Akicie ponownie 3 sierpnia, przekazując s. Agnieszce bardzo konkretne zadanie - jej życie będzie prowadzić – aż do „powieszenia na krzyżu”. W jej wypadku chodziło o heroiczną wierność ślubom zakonnym. Dla osób pozostających w małżeństwie owym heroizmem ma być wierność – aż do ukrzyżowania – obowiązkom małżeńskim i rodzicielskim. ZOBACZ WIĘCEJ TUTAJ >>> Woń raju i odór grzechu Na kolejne wydarzenia trzeba było czekać prawie dwa miesiące, bo doszło do nich 29 września, we wspomnienie Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała. Gdy s. Sasagawa wraz z drugą zakonnicą odmawiały w kaplicy Różaniec, figurka Marki Bożej zapłonęła, po raz kolejny „eucharystycznym światłem”. Obie zakonnice zobaczyły ów blask. Szczególnie mocno promieniowały dłonie Matki Bożej. Gdy wizja dobiegła końca, siostry spostrzegły, iż z dłoni Maryi zniknęły ślady ran po krwawienu. Tego samego dnia wydarzyło się coś jeszcze. Z okolic szyi oraz czoła figury Matki Bożej, zaczął wydobywać się pot. Podczas modlitwy Siostra Agnieszka usłyszała od anioła: „Maryja jest jeszcze smutniejsza niż wtedy, kiedy krwawiła. Osusz Jej pot”. Pozostałe siostry przyniosły bawełniane waciki i zaczęły wycierać powstały płyn. Kolejne godziny upłynęły im na ocieraniu figurki Maryi z potu, aż wreszcie jedna z zakonnic powąchała płatek bawełny i poczuła przepiękną woń - jak stwierdziła był to “zapach raju”. Chwilę potem identyczne doświadczenie miały pozostałe siostry. Zapach utrzymywał się w kaplicy aż przez 17 dni. 15 października pojawił się drastycznie odmienny zapach - smród rozkładającego się mięsa. Odór był przerażający, ale zakonnice mimo to zaczęły w kaplicy odmawiać Różaniec i wtedy jedna z nich zobaczyła wypełzające z kątów obrzydliwe białe robaki, które żywiły się padliną. Skąd pochodziły te obrzydliwości i co miały oznaczać? Sama s. Agnieszka, a także inne zakonnice nie miały wątpliwości, iż był to zapach ich grzechów, zła, tego co rzeczywiście od ludzi pochodzi... Ogień spadnie z nieba... Choć objawienia maryjne ustały, Anioł Stróż nadal przychodził do s. Agnieszki. 18 maja 1974 roku obiecał jej podczas modlitw: „Już niebawem, w sierpniu lub październiku, usłyszysz i będziesz uzdrowiona”, lecz dodał również, że uzdrowienie potrwa tylko chwilę, a siostra znowu wejdzie w świat ciszy, ponieważ „Pan nadal pragnie jej ofiary”. Cud uzdrowienia nastąpił 13 października, w 56. rocznicę ostatniego objawienia fatimskiego, podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Jakie były pierwsze słowa które usłyszała Siostra? Były to słowa modlitwy Zdrowaś, Maryjo, a później, po kolejnej chwili głuchoty, dźwięk dzwonka. Maryja tego dnia przekazała również Siostrze Agnieszce wstrząsające przesłanie: „Jak już ci powiedziałam, jeżeli ludzie nie będą żałować i nie poprawią się, Ojciec wymierzy straszliwą karę całej ludzkości. Będzie to kara większa od potopu, taka, jakiej przedtem nigdy nie widziano. Ogień spadnie z nieba i zmiecie wielką część ludzko­ści, dobrych i złych, nie oszczędzając ani kapłanów, ani wiernych. Ci, którzy przeżyją, będą się czuli tak bardzo udręczeni, że będą zazdrościć umarłym. Jedynym środkiem obrony, jaki zostaje, jest Różaniec i Znak pozostawiony przez mojego Syna. Codziennie módlcie się na różańcu, módlcie się za papieża, biskupów i kapłanów “. Maryja w Akicie mówi apokaliptycznym językiem, ale Jej celem nie jest grożenie, lecz wielkie wezwanie do nawrócenia i czuwania. Matka Boża przychodzi, chcąc przebudzić świat. Nie chodzi Jej o straszenie, tylko o wezwanie ludzkości do nawrócenia. Zaraz po zapowiedzi straszliwych kar przekonuje, że jest coś, co może uchronić nas przed takim losem - Różaniec. Maryja w swoich objawienia wzywa również do modlitwy za duchownych, co zdaje się być kontynuacją wcześniejszych wezwań np. z Fatimy. Dlaczego Maryja zapłakała w Akicie? 4 stycznia 1975 roku z oczu figurki Matki Bożej popłynęły ludzkie łzy, co potwierdzili niezależni naukowcy. Jak to możliwe i co chciała w ten sposób przekazać Matka Boża? Drewno, z którego została wykonana figurka, było dość wysuszone. I to pomimo tego, że w kącikach oczu Maryi zbierały się łzy. Według świadków wyglądało to tak, jakby płakała żywa osoba. Pierwszego dnia Maryja płakała dwukrotnie, później – do 15 września 1981 roku – jeszcze sto jeden razy. Tego samego roku, pod koniec noworocznych rekolekcji, s. Sasagawa po raz ostatni ujrzała swojego Anioła Stróża, który przekazał jej końcowe przesłanie. Wyjaśnił w nim znaczenie łez Maryi: “Nie dziw się, że widzisz Matkę Bożą płaczącą. Ona płacze, bo pragnie nawrócenia jak największej liczby ludzi. Chce, by za Jej wstawiennictwem dusze poświęciły się Jezusowi i Ojcu.(...) Jest tak dlatego, że wia­ra wasza jest słaba. Najświętsza Maryja Panna cieszy się z poświęcenia Japonii Jej Niepokalanemu Sercu, kocha bowiem Japonię. Smutno Jej jednak, że to poświęcenie nie jest traktowane poważnie”. Słowa anioła jednoznacznie wskazują więc, że Matka Boża ponownie przypomina, iż świat potrzebuje nawrócenia oraz dusz, które będą wynagradzać Bogu przewinienia niewdzięcznych i grzeszników. Metoda pozostaje niezmienna – modlitwa, ubóstwo oraz cierpienie. To ostatnie (jak w przypadku Siostry Agnieszki) ma w chrześcijaństwie przecież znaczenie zbawcze. Wezwanie to jest wpisane w historię świata i jeśli do nawrócenia nie dojdzie, wiąże się z zapowiedzią możliwych kar dla ludzkości. Powyższy fragment pochodzi z książki “Akita. Objawienia i przesłania” Tomasz Terlikowskiego, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Esprit. Książkę znajdziesz TUTAJ Źródło: Telewizja Republika

^{Skóra dotknięta tą chorobą jest zaczerwieniona i sucha, a chory odczuwa świerzbienie. Następnie na dłoniach pojawiają się małe pęcherze wypełnione płynem. W ciężkiej postaci egzemy skóra może pękać, być obrzęknięta i wydzielać płyn. W takiej sytuacji może rozwinąć się infekcja bakteryjna.}

kasia katarzyna Prawa autorskie and all rights reserved niedziela, 2 października 2011 Skąd mam na dłoniach nieba ślad...? Autor: Kasia o 23:23 Brak komentarzy: Prześlij komentarz Nowszy post Starszy post Strona główna Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

vV1Wrh. 196 444 155 286 36 441 274 248 268

skąd mam na dłoniach nieba ślad